ماده واحده – مواد (43) و (44) قانون تأمین اجتماعی مصوب 1354 به شرح زیر اصلاح و سه تبصره به ماده (80) قانون مزبور الحاق می شود:
1 – نصاب اعتراض به آرای هیات های بدوی تشخیص مطالبات، مندرج در قسمت اخیر بند (4) ماده (43) به یک میلیون و پانصد هزار (1500000) ریال تغییر می یابد.
2 – در ماده (44) قانون تامین اجتماعی عبارت «در تهران» به عبارت «در مراکز استان ها» تغییر می یابد.
3 – بند (3) ماده (80) به شرح زیر اصلاح و سه تبصره به آن الحاق می شود:
« 3 – در صورت فوت بیمه شده ای که در ده سال آخر حیات خود، حداقل حق بیمه یک سال کار، مشروط بر این که ظرف آخرین سال حیات حق بیمه 90 روز کار را پرداخت کرده باشد.
تبصره 1 – بیمه شدگان مشمول قانون تأمین اجتماعی که قبل از تصویب این ماده واحده فوت شده و به هر علت در مورد آنان مستمری برقرار نشده است، حسب مورد مشمول شرایط مقرر در این بند یا تبصره (2) هستند.
تبصره 2 – چنانچه بیمه شده فاقد شرایط مقرر در این بند باشد ولی حداقل (20) سال حق بیمه مقرر را قبل از فوت پرداخت کرده باشد، بازماندگان وی از مستمری برخوردار خواهند شد. در تعیین متوسط مزد یا حقوق ماهانه مشمولان این تبصره برای محاسبه میزان مستمری، تبصره ماده (77) قانون تامین اجتماعی ملاک عمل قرار می گیرد.
تبصره 3 – بیمه شده ای که از تاریخ تصویب این قانون به بعد فوت می شود و فاقد شرایط مقرر در این بند می باشد، چنانچه سابقه پرداخت حق بیمه او کمتر از (20) سال و بیشتر از (10) سال باشد، به بازماندگان وی در ازای هر سال سابقه پرداخت حق بیمه ، غرامت مقطوعی معادل یک ماه حداقل دستمزد کارگر عادی در زمان فوت به طور یکجا و به نسبت سهام مقرر در ماده (83) قانون تامین اجتماعی پرداخت می شود. »
قانون فوق مشتمل بر ماده واحده و در جلسه علنی روز یکشنبه مورخ بیست و هفتم مهر ماه یک هزار و سیصد و هفتاد و شش مجلس شورای اسلامی تصویب و در تاریخ 1376/8/7 به تأیید شورای نگهبان رسیده است.
رئیس مجلس شورای اسلامی- علی اکبر ناطق نوری
